A vella árbore

Unha asollada mañá un fermoso paxariño decidiu pararse nunha das secas ramas dunha vella árbore.

Mentres o ave limpaba coidadosamente a súa vermella plumaxe, escoitou que a árbore se lamentaba:

-Que triste me sinto! Antes era belo e frondoso, agora só son unha chea de fráxiles ramas! A quen lle importa unha árbore que non dá froitos! Nin sequera os nenos queren rubirme!

-A que se debe tanta desdicha?- preguntou o paxariño á árbore.

-Pois verás, hai máis de dous meses que os donos desta casa  se foron e desde ese día non probei unha soa gotiña de auga, se non chove pronto seguro que morrerei.

-Oh! Que triste! Quixere axudarche, pero non sei como, só son un pequeno paxariño.

-Crees que poderás traerme aínda que sexa un chorro de auga fresca no teu pico?- Preguntou a árbore.

-Claro!- dixo o paxariño- É unha excelente idea!, vou pedir axuda a todos os paxaros do rumbo e xuntos refrescarémoste.  Xa verás!

-Moitas grazas paxariño!- Exclamou a árbore.

As pombas,  os xilgaros, as calandrias, e outras aves do lugar, reuníronse no río e dirixidas polo paxariño vermello levaron nos seus picos auga para a vella árbore.

-Grazas! Moitas grazas a todos! Que feliz e vivo me sinto!- Exclamou a árbore cando, despois dunha longa espera, puido gozar da choiva que os paxariños deixaban caer sobre el.

Todos os días os paxaros regaban con moita xenerosidade á árbore. Aos poucos a vella árbore recuperou a súa cor, miles de follas volveron crecer entre as súas ramas e o seu tronco fíxose cada vez máis forte. Todo el volveu estar cheo de fermosas e fragantes flores que pronto se converteron en zumentas mazás. Que belo! A árbore volveu sentirse vivo e frondoso.

A fermosura e presenza que a árbore daba ao patio no que vivía provocou que a casa novamente fose habitada. Todos os días a señora da casa regaba á árbore e este cada vez estaba máis resplandeciente. Os paxaros felices pola chegada da primavera e pola dicha da árbore decidiron organizar unha festa no patio.

Non! Non se paren nas miñas ramas! Por favor!- dixo a árbore aos paxariños- Que non ven que poden tirar as miñas follas, as miñas flores e os meus froitos. A ninguén lle gustan as árbores secas. Busquen outra árbore para brincotear, hai moitos por este lugar. O paxariño vermello, xunto cos outros paxaros fóronse moi tristes pola actitude da árbore a quen tanto axudaran.

A mañá seguinte unha pomba tentaba facer o seu niño na vella árbore. A árbore moi enfadada dixo- Oe! Que non vez que podes danar e ensuciar as miñas ramas e o meu tronco? Hai moitos lugares onde podes facer o teu niño, por que non buscas outro- A pomba fuxiu avergoñada e entristecida. O mesmo pasou co xílgaro e a calandria que tentaban alimentarse coas mazás da árbore.

Aos poucos, os paxaros afastáronse do patio e deixaron de visitar á árbore. A árbore continuou fermoso e resplandeciente por un tempo; pero cada día sentía máis pesado. Ninguén comía nin tiraba as súas mazás. Tiña tantos froitos e flores encima que as súas ramas e o seu tronco comezaron a inclinarse. A señora da casa pediu ao seu esposo que cortase a árbore porque en calquera momento podería caer.

A árbore, que escoitou o que a muller dicía ao seu marido, chorou desconsoladamente. Os paxaros escoitaron os seus saloucos e acudiron ao patio.

-Que che pasa vella árbore? Por que choras?- Preguntou o paxariño vermello.

-Estou moi triste! Non deixei que vostedes tirasen as miñas flores, nin que comesen dos meus froitos, agora as miñas ramas pesan tanto que o meu tronco dobrouse e vanme cortar!

-Non chores, vella árbore, nós ímosche a axudar- Dixo o xilgaro.

As aves comezaron a tirar as mazás, as flores e as follas da árbore. Aos poucos a vella árbore endereitouse e os señores da casa decidiron non cortalo. Aínda que por un tempo a árbore só tivo unhas cantas follas entre as súas ramas, viviu feliz rodeado de paxariños pois logrou comprender o valor do agradecemento, do servizo e da xenerosidade.